اضافه کاری

یکی دیگر از آموخته های گوهر بار بنده در محیط کار بی فایده بودن اضافه کاری های مُفتی مُفتی ست.

از اونجایی که بنده هیچ وقت رو هوا حرف نمیزنم و تمام صحبتهام بر اساس تجربه، فرضیه ی ثابت شده، مطالعات فراوان، فشار بر روی مغز و تفکر و .... است این موضوع رو در سه حالت شفاف سازی میکنم:

حالت اول: کارمند وجدان کاری نداره یعنی در 8 ساعت عادی کارش دلِی دلِی میکنه اونوخت رئیس جان انتظار داره که طرف اضافه کار هم تشریف داشته باشه. در این حالت کارمند بخاطر نداشتن وجدان کاری و ... بودن در حالت اضافه کار نیز به جای کار کردن دلِی دلِی خواهد کرد و به ریش رئیس جان هموجور خواهد خندید.

حالت دوم: کارمند وجدان داره و 8 ساعت کارش رو مرتب کار میکنه اما کارش بیشتر از توان یک فرد است در این حالت کارمند بیل مکانیکی نیست که بجای 10 نفر هموجووور کار کنه و اگر به زور اضافه کار تشریف بدارنش قطعا در ساعت اضافه از خستگی خوابش خواهد برد. به ریش رئیس جان کاری ندارد اما از وجدان درد هم خبری نیست.

حالت سوم: کارمند وجدان دارد و دستِ برقضا توانی همچون بیل مکانیکی نیز دارد و همجوور تراکتوروار کار میکند.

دراین حالت فرد کلاه خودش را قاضی میکند و 8 ساعت کاری معمول را به نحو احسن کار میکند اما به دلیل عدم دریافت  حق الزحمه، ترجیح میدهد توان بیل مکانیکی مانند خود را صرف شغل دوم نماید تا اینکه اضافه کار مفتی انجام دهد.

نتیجه گیری 1: دوستان عزیز بدانید و آگاه باشید که کسی را به زور نمیتوان وادار به کار مُفت کرد مگر جمال و رقص قشنگی() داشته باشید.

بعضا یک گونه ی چهارم نیز در برخی نقاط دیده شده: در این حالت کارمند کار خود را به خوبی انجام می دهد و رئیس نیز حق اضافه کار وی را پرداخت میکند اما تعدادی کارمند بی وجدان سودجو هستند که وقتی پول مول کم میارن چند روزی بنا به یک دلیل ساختگی اضافه کار مفتخر میشوند تا بلکه جبران یک سری ولخرجی های غیر مترقبه یشان شود.

لازم بذکر است این افراد آبروی هرچی کارمند با وجدان کاری ست را برده اند.

نتیجه گیری 2: ای همکاران با وجدان کاری که آبروی شما با این بی وجدانها خدشه دار شده است بدانید و آگاه باشید که اگر بنده در آینده ای نچندان دور رئیس شوم دمار از روزگار اینان در خواهم آورد.