خدافظی کن برو

یه سوال از وقتی که یادمه تو ذهنمه البته سوالهای زیادی تو ذهنمه که هر چند وقت یه بار میره رو اعصابم اما اینی که این روزها با مناسبت پیش اومده رو اعصابمه مهریه ست

اصلا میخوام بدونم چرا باید خانوما مهریه داشته باشند؟

گیرم که به ما فهموندن و گفتن این یک هدیه ست که مرد به زنش میده و باید بده و شرع اینو میگه و حق زنِ و  این حرفا....

حالا که ما فهمیدیم مهریه حق زنِ چرا ضرب المثل درست میکنیم که مهریه رو کی داده کی گرفته؟ مگه حق نگرفتنی هم داریم؟

خوب حالا اینقدر این حرفارو زدیم تا چند مورد از این عیال های حق بگیر محترم به تنگ اومدن و نشونمون دادن که میشه گرفت.

یه دفه چشم باز کردیم دیدیم مُد شده و همه مهریه میگیرن... حالا مشکل کار قسمت اول ضرب المثل بود که میگفت مهریه رو کی میده؟ خوب کی داره که بده؟ تو این اوضاعی که ملت برای نون شبشون و لباس بچه شونو خرید هدیه ولنتاین دوست دخترشون موندن کی میتونه بیاد هَوارتا سکه بده؟

و این گونه بود که عیالات در پی حقِ مسلم خود رفتند و حالا همون ریش سفیدان با تجربه ای که سر سفره عقد از تز مهریه رو کی داده کی گرفته استفاده میکردند تا هم داماد رو راغب کنن که هرچه سکه بیشتر بهتر و هم به عروس خانوم که رفته گل بچینه بفهمونن که مبادا به فکر گرفتن مهریه باشه دو دستی میزنن تو سرشون که با این معضل جامعه و طلاق و زندانهای پر شده و اینها چکار کنند.

این شد که جمعی از برترین متفکّران همین ریش سفیدان با تجربه بعد از سالها فشار اوردن به سلولهای مغزیشون بالاخره قانونی رو خلق کردند به نام مهریه عندالاستطاعه (مُخ آدمی میترکه از این همه هوش) یعنی 3 سوت لغت عندالمطالبه رو به عندالاستطاعه تغییر فرمودند.

برخلاف اینکه اکثر خانوما نمیدونن این یعنی چی و چه کلاه بزرگی تو سرشون میره شاه دومادهای جدید از این فرصت استفاده میکنن و هرچقدر که خانواده عروس خانوم بگن سکه مهر میکنن اما استطاعه و این یعنی اینکه اگر خانومی مهرش رو بخواد اول باید 100 سال تو دادگاهها بره و بیاد تا ثابت کنه که طرف استطاعت داره که این سکه ها رو بده بعد تازه بره دنبال گرفتنش (مرغ پخته تو دیگ میخنده... اینطوری )

حالا دوباره میرسیم به سوال اول که هنوز فکر منو مشغول کرده اصلا کی گفته به زن مهریه بدین که بعد راهشو درست کنین که ندین؟

اگه مهریه هدیه ست( به قول همونا) که استطاعت چیه؟ اگه استطاعت نداری چرا میای زن میگیری؟

راه حل من:

شاه دوماد عزیز که میخوای زن بگیری وقتی میری خواستگاری به جیبت نگاه کن بگو من اینقدر مهریه میدم اگه گفتن کمه خدافظی کن برو (دختر که قحط نیست) ولی خیال مملکتی رو از این جریانات احمقانه راحت کن.

پا یادداشتی:

منم یه فکر بکر کردم میخوام مد کنم هدیه عندالاستطاعه از این به بعد خواستم به کسی هدیه بدم شماره حسابشو میگیرم میگم در صورت استطاعت هر وقت شد به حسابت مبلغ هدیه رو واریز میکنم (آی حال میده ، اینقدر هزینه هام کم میشه)

*میترسم از روزی که قانون تصویب کنن مهریه به شرط چاقو